Episode 6

De weken erna ben ik niet te stoppen. Elke ochtend sluip ik nadat de kinderen naar school zijn het huis uit naar de dansschool. Mijn cursusleidster, die Monique blijkt te heten, is overgegaan met een versneld trainingsprogramma. Ze zegt dat de soepelheid en de flair er al in zit, alleen het uithoudingsvermogen schiet nog te kort. Na drie kinderen heb ik daar niet echt veel tijd in gestoken.

Elke maandag, woensdag en vrijdagavond komt Masha langs, dan wel niet met haar vriend, om op de kinderen te passen als ik in de club ga werken. Ik sta nu alleen nog maar achter de bar en eigenlijk ben ik daar wel blij mee. Het is een beetje eng met al die mensen. En om daar nou straks te gaan dansen… Het zijn rillingen van zowel angst als opwinding die langs mijn ruggengraat omhoog schieten als ik eraan denk.

Toch komt het moment dat Gijs op een dag, of meer nacht, nadat iedereen de club uit is naar me toekomt en zegt: “Erika, meid, volgens mij ben je klaar voor het betere werk. Ik werd vanochtend door Monique gebeld en die heeft gezegd dat als ik je nu niet laat dansen, ze me persoonlijk komt opzoeken. Nou, hoe vind je die?”  Mijn ogen worden groot van verbazing. Een kriebel die in mijn buik begint, strekt zich door tot in mijn tenen en mijn neus. Ik voel dat ik er klaar voor ben. Dus met meer zelfvertrouwen dan dat ik ooit van mezelf had durven verwachten, recht ik mijn schouders en kijk ik Gijs in zijn grijze ogen. “Ik denk dat ik er kláár voor ben!”

Die avond sta ik, zoals gewoonlijk achter de bar. Maar dat is maar tijdelijk. Zodra het echt druk is komt Gijs naar me toe. “Ga je maar omkleden, ik regel de rest wel. Die paal in het midden is van jou!” Haastig spoed ik me naar de omkleedkamer en schiet in mijn outfit. Rode hakken, een panty en een badpakachtig kostuum dat zit als een korstet en – naar mijn mening althans – schreeuwt: “Moulin Rouge! Mouling Rouge!” Ik kijk nog een keer in de enorme spiegel die er hang om te kijken of alles op de juiste plaats zit en geef een kleine kreun van zowel schrik als irritatie. Er zit een ladder in mijn panty. Hoe kan dat? Ik heb hem pas net en hij heeft alleen in mijn tas gezeten! Ik verdenk mijn naaldhakken, maar heb geen bewijzen. Hoedanook, hoe kan ik hiermee voor de dag komen?

“Och meid, is niet erg, hier, leen een paar van mij, volgens mij hebben we dezelfde maat” Hoor ik achter me. Ik draai me om en daar staat het meest prachtige meisje dat je maar voor kunt stellen. Ze heeft golvend, chocoladebruin haar en een getinte huid. Hoge jukbeenderen en lange, slanke benen. En dan van die.. ik weet geen andere naam dan slaapkamerogen. Ze is een klassieke schoonheid. Niet te mager, maar slank, jong. Ik voel me opeens heel bleek en oud. Terwijl ik dankbaar de panty uit haar sierlijke, uitgestoken hand pak, zoek ik naar enige imperfectie. Haar ogen hebben twee verschillende kleuren. Ze heeft net iets teveel sproeten op haar armen en een litteken op haar scheenbeen. Maar dat is niet erg, het maakt haar gewoon tot een mens.

“Ik heet Lysanne, aangenaam” zegt ze met een stralende glimlach.

“Oh eeh.. Ik.. ik.. ik ben Erika van Dam, werk je hier al lang?”

“Nee eigenlijk niet heel lang. Een maand of twee. Zeg, was jij niet dat meisje dat achter de bar werkte? Wat leuk dat je nu ook mee mag doen!”

Ik wilde eigenlijk nog wel langer doorpraten, maar ik moet zo het podium op en eerst moet ik nog die verdomde panty verwisselen. Dus ik zeg vriendelijk gedag en wacht tot ze de kleedkamer uit is. Ik kleed me liever alleen om dan dat bambi naar mijn bleke benen staat te staren.

Dan is het moment aangebroken dat ik naar het kleine podium in het midden van de zaal loop. Het is niet stil, dat is het nooit in de club, maar ik hoor niets. Het gonst van de opwinding in mijn hoofd. Even diep ademhalen. Zit alles op de juiste plaats? Ja. Weet ik de stappen nog? Ja. Kan ik die paal vast houden? Wat sta ik toch tijd te rekken. Met een mysterieuze glimlach (die we, ja, ook geoefend hebben) Pak ik de paal vast en doe mijn dans. En dan, voor het eerst, weet ik zeker dat ik de aandacht waard ben.

Dan: Geklap, gejoel, mannen die fluiten en me aanspreken. Drankjes bij de bar. Nog meer drankjes, eindeloos veel gelach en misschien wel nog meer gedans. Ik kan het. Ik kan alles. Een man buigt zich voorover en probeert me te kussen. Ik lach, gooi mijn hoofd in mijn nek en duw hem van me af. Iemands stopt geld in mijn decolleté. Tja, waar zijn die dingen anders goed voor? Ik dans, ik draai, ik hou de paal niet langer vast nee, ik speel met de paal. Hij is van mij. Ik kan alles. The sky is the limit. Ik ben Erika van Dam. Ik ben onverbeterlijk. Ik ben…

En dan zie ik hem op een afstandje staan. Hij kijkt naar me. Met een pakje sigaretten in zijn hand en een lach om zijn lippen. De jongeman die ik nog geen maand geleden in de dames wc tegenkwam, zo zenuwachtig voor dit gesprek. Zo bang dat alles fout zou gaan. Dat ik niet genoeg zou zijn. Zou hij me nog herkennen? Ik glimlach voorzichtig in zijn richting.