Episode 7

Er zijn twee situaties waarin je makkelijk, als vanzelf, contact legt met het andere geslacht, zonder je onzeker of ongemakkelijk te voelen. De eerste situatie is als je echt, zeker weten, onomstotelijk bewijs hebt dat de ander jou ziet zitten..

De tweede situatie is als je op een plek bent waar je je helemaal thuis voelt. Waar je iets doet waar je zeker van weet dat je het kan. Waar je het middelpunt van de belangstelling bent, als de ster van de show. In zo’n situatie zat ik nu. Ik wist niet eens dat het mogelijk was, maar ik, die saaie, brave Erika stapt zomaar op een vreemdeling af. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een nieuwe vriend heb gemaakt.

‘Hoi!’ zeg ik, terwijl ik Raven een hand geef. Hoi? Waarom zeg ik hoi? Dat drukt nou niet echt de zelfverzekerde volwassenheid uit die ik wil uitstralen. Maar tot mijn opluchting antwoordt Raven met ‘Hé Erika! Zo heette je toch? Wat leuk dat je hier ook danst nu!’ Ik glimlach en terwijl ik hem aankijk en iets van cynisme probeer te bespeuren in zijn ogen – hij heeft inderdaad oogpotlood op – zie ik ineens uit mijn ooghoek een man aanlopen. Hij heeft duidelijk gedronken, maar blijkbaar wel een duidelijk doel voor ogen: mij. Ik doe een stapje opzij, maar dat weerhoudt hem er niet van om nog dichterbij te komen.

Hij staat nu vlak achter me en ik ruik en voel een bieradem in mijn nek. Zijn handen glijden van achter om mijn middel en terwijl ik in een wilde paniek me tevergeefs probeer los te rukken dringt het besef langzaam tot me door dat deze man veel te sterk is om aan te ontsnappen, als is hij dan dronken. Horrorscènario’s schieten door mijn hoofd als ik ook Raven nergens meer zie en iedereen een andere kant op lijkt te kijken. Net als ik denk dat ik flauw ga vallen, voel ik de greep om mijn middel verslappen. Ik kijk achterom.

Daar staat Raven, die zijn handen stevig om de nek van de man heeft. De man maakt gorgelende geluidjes en probeert zich los te rukken. Raven laat hem los, waardoor hij op de grond valt. Ik sta nog steeds trillend op mijn benen, iets wat Raven blijkbaar ziet. Hij pakt me bij mijn arm en neemt me mee naar een kleedkamer. Daar zet hij me op een stoel.  

‘Dit soort dingen gebeuren wel vaker,’ zegt hij, terwijl hij zijn jasje om mijn schouders hangt (wauw!). ‘Je kunt je beter even omkleden voor je tussen het publiek gaat rondlopen, of dat helemaal niet doen.’ Ik knik en haal een paar keer adem. ‘Dank je,’ fluister ik. Raven glimlacht. ‘Wat doe jij eigenlijk hier? Werk je hier ook?’ vraag ik. ‘Ja,’ zegt hij. ‘Ik doe het lichtontwerp, dus ik werk vanavond niet, maar ik kom regelmatig in de club om de shows te bekijken en om inspiratie op te doen. En jij? Hoe kom jij hier verzeild?’ ‘Ik.. Ik was toe aan een verandering,’ spreek ik naar waarheid.

Twee uur later sta ik buiten. Twee uur heb ik met Raven gepraat – nou ja, meestal was hij aan het woord en kon ik alleen maar met open mond luisteren naar een man die een leven leidde waar ik alleen maar van kon dromen. Wat was er gebeurd als ik de keuzes had gemaakt die hij gemaakt had – van school gegaan, de vrijheid gezocht en gevonden? Maar als ik erover nadenk weet ik dat de Erika van toen nooit zulke keuzes had gemaakt. De vroegere Erika lijkt wel iemand uit een ander leven, iemand die buiten mezelf staat. De twee Erika's, de oude en de jonge, zullen het nooit met elkaar eens zijn. Maar welke van de twee ben ik? De oude? Ik voel me meer als de jongere versie van mezelf, alsof ik nu eindelijk de jeugd beleef die ik toen heb overgeslagen.

De frisse avondlucht blaast over mijn gezicht en ik stap de auto in. Als ik mijn riem vastmaak en de straat uitrijd, voel ik weer even die weke knieën van daarnet. Die enge man is allang weg, maar waarom wil mijn hart dan niet stoppen met bonken?